Ένας πολεμοχαρής σαμουράι, λέει ένα παλιό γιαπωνέζικο παραμύθι, κάποτε προκάλεσε κάποιον δάσκαλο του Ζεν να του εξηγήσει την έννοια του παραδείσου και της κόλασης. Όμως ο μοναχός απάντησε με περιφρόνηση: «Δεν είσαι παρά ένας τιποτένιος-δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με τους ομοίους σου!»

Με θιγμένο εγωισμό, ο σαμουράι τράβηξε το σπαθί του από το θηκάρι, ουρλιάζοντας: «Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδεια σου».

«Αυτό», είπε ήρεμα ο μοναχός, «είναι η κόλαση».

Ξαφνιασμένος, αναγνωρίζοντας πόσο αλήθεια ήταν αυτό που του έλεγε ο δάσκαλος σχετικά με την οργή που τον είχε κυριεύσει, ο σαμουράι ηρέμησε, έκρυψε το σπαθί στο θηκάρι και υποκλίθηκε, ευχαριστώντας τον μοναχό για τη βαθιά του γνώση.

«Και αυτό», είπε ο μοναχός, «είναι ο παράδεισος».