Ετικέτα: ψυχη

 

Οι αρχέγονοι δρόμοι της γυναικείας ύπαρξης!

 

Το παλιό μου εγώ…

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΕΓΩ….

Σκούριασε πια, άχρηστο είναι, γιατί δεν το πετάς;

Δεν πετάνε τη ζωή τους, όχι έτσι, όχι τόσο απλά.

Αυτό που βλέπεις εσύ για σκουριασμένο, κάποτε λαμποκοπούσε,

περνούσε και στο διάβα του όλοι το θαύμαζαν, το ζήλευαν.

Ναι, κάποτε, τώρα όμως δες το. Μυρίζει μούχλα!

Έτσι συμβαίνει πάντα, όταν οι αναμνήσεις δεν εκτιμώνται αμοιβαία, μουχλιάζουν.

Τι εκτιμήσεις και πράσινα άλογα μου τσαμπουνάς, δες το.

Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις.

Η σκουριά αφήνει λεκέδες στα χέρια!

Κάποτε το άγγιζες όμως κι η καρδιά σου όλη πλημμύριζε ευτυχία..

Κάποτε η αφή του ήταν απαλή και μοσχομύριζε αγάπη κι έρωτα.

Κάποτε με έμαθε να αγαπώ, να μιλώ,

να τολμώ,

να γελάω,

να πονάω,

να κλαίω…

είναι εγώ αυτό που βλέπεις.

Το παλιό μου εγώ κι όσο σκουριασμένο κι αν το βλέπεις

είναι οι αναμνήσεις μου, είναι το παρελθόν μου,

σκουριασμένο γιατί δε χαίρει του σεβασμού που έπρεπε,

αλλά υπαρκτό.

Είναι το κλειδί για την κλειδαμπαρωμένη μου ψυχή,

εκείνη που άφησα εγώ να μουχλιάσει,

εκείνη που επέλεξα εγώ να σκουριάσει.

Και το έκανα συνειδητά ξέρεις.

Για να μου θυμίζει το παρελθόν,

αλλά να μην θέλω να επιστρέψω σ’ εκείνο,

γιατί πολύ απλά, όπως είπες κι εσύ:


η σκουριά του θα με λερώσει.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ…

Όλες μου οι ευχές για το 2012 είναι κλεισμένες σ’ ένα σακουλάκι αγάπης γεμάααααατο
κ α ρ α μ έ λ ε ς
.
Ας τις απολαύσουμε γλυκά χωρίς να σπαταλήσουμε ούτε μία…

 «Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.  Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

 Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται…

 

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

 

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

 

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

 

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»

 

Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

ΒΡΕΣ ΧΡΟΝΟ

βρες χρόνο….
 734055_435910149815772_986145614_n

 

 

 

 

Βρες χρόνο για δουλειά, αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη .αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι, αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα, αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο για τους φίλους, αυτός είναι ο δρόμος για την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα, αυτά θα τραβήξουν το όχημα σου στ αστέρια.

Βρες χρόνο να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αυτό είναι το προνόμιο των θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου, είναι πολύ σύντομη η μέρα για νασαι  εγωιστής

Βρες χρόνο να γελάς ,αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

 

ΝΤΡΟΠΗ

ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ

Ήμουν εκεί στη σύλληψη σου

Στα επινεφρίδια της ντροπής της μητέρας σου
Μ ένιωσες μέσα στην υγρή μήτρα της μητέρας σου
Σε κυρίεψα όταν ακόμη δεν μίλαγες
Όταν δε καταλάβαινες
Όταν δεν μπορούσες με κανένα τρόπο να ξέρεις
Σε κυρίεψα όταν μάθαινες να περπατάς
Όταν ήσουν απροστάτευτος και έκθετος
Όταν ήσουν ευάλωτος και σε κατάσταση ανάγκης
Όταν δεν είχες κανένα όριο…
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ
Σε κυρίεψα όταν ήσουν μαγικός
Όταν δεν μπορούσες να ξέρεις ότι ήμουν εκεί
Παραβίασα την ψυχή σου
Τρύπησα την καρδιά σου
Σ έκανα να νιώθεις ελαττωματικός και λειψός
Σ έκανα να νιώθεις διαφορετικός
Σου είπα ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα
Αμαύρωσα την θεϊκή σου εικόνα
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ
Υπάρχω πριν από την συνείδηση
Είμαι η εσωτερική φωνή σου που σου ψιθυρίζει λόγια περιφρονητικά
Ζω κρυφά
Στις βαθιές υγρές όχθες του σκότους
Της κατάθλιψης και της απελπισίας
Παραμονεύω να σε πιάσω απροετοίμαστο
Προέρχομαι από αδιάντροπους κηδεμόνες…την εγκατάλειψη, την γελοιοποίηση , την κακοποίηση, την παραμέληση,
Ισχυροποιούμαι από την απαίσια ένταση της γονεικής οργής ,
Την σκληρές παρατηρήσεις και την ταπείνωση των άλλων παιδιών,
Το αηδιαστικό και τρομακτικό άγγιγμα
Το χαστούκι , το τσίμπημα, το τράνταγμα που κλονίζει την εμπιστοσύνη
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ
Φέρνω έναν χρόνιο πόνο
Ένα πόνο που δεν θα φύγει
Είμαι ο κυνηγός που σε καταδιώκω αμείλικτα νύχτα και μέρα
Και δεν έχω όρια
Προσπαθείς από μένα να κρυφτείς αλλά δεν μπορείς
Γιατί μέσα σου ζω και μπορώ να σε  κάνω να νιώθεις απελπισία
Γιατί νιώθεις ότι δεν υπάρχει αδιέξοδος
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ
Ο πόνος που σου προκαλώ είναι τόσο αφόρητος που πρέπει να με δώσεις σε άλλους μέσα από τον έλεγχο, την μανία της τελειότητας, την περιφρόνηση, την κριτική, τη μομφή, τη ζήλεια, τη δύναμη και την οργή…
Ο πόνος που σου προκαλώ είναι τόσο έντονος  που πρέπει να με κρύψεις μέσα στις εξαρτήσεις, τους άκαμπτους ρόλους, την αναπαράσταση και την ασυνείδητη άμυνα του εγώ.
Ο πόνος που σου προκαλώ είναι τόσο έντονος που γίνεσαι αναίσθητος και δε με νιώθεις πια
Σε έπεισα ότι έφυγα, ότι δεν υπάρχω, έζησες την απουσία και το κενό.
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ
Εγώ ο πυρήνας της συνεξάρτησης
Εγώ η πνευματική χρεωκοπία
Εγώ η λογική του παραλογισμού
Εγώ ο καταναγκασμός της επανάληψης
Εγώ το έγκλημα, η βία, η αιμομιξία, ο βιασμός
Εγώ η αχόρταγη τρύπα που τροφοδοτεί όλες τις εξαρτήσεις
Εγώ η απληστία και η λαγνεία
Εγώ ο περιπλανώμενος Εβραίος, ο Ιπτάμενος Ολλανδός του Βάγκνερ, ό άντρας του  υπογείου του Ντοστογιέφσκι, ο Φάουστ του Γκαίτε,
Διαστρέφω το ποιος είσαι και τι κάνεις
Δολοφονώ την ψυχή σου και με κληροδοτείς στις επερχόμενες γενεές
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΞΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ
THE INNER CHILD
                                                   ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:      ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

ΠΟΙΟΣ ΛΥΚΟΣ ΝΙΚΑΕΙ;

“Ποιος λύκος νικάει?”

Ενας σοφός ινδιάνος τής φυλής Τσερόκι, έλεγε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων :

“Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.

Ο Ένας Λύκος είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία.    Με μια λέξη είναι το ‘Εγώ’….

Ο άλλος Λύκος είναι το Καλό.   Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία. Είναι το ‘Είναι”

 Ξέρεις ποιός από τους δύο λύκους νικάει?

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό αλλά μην βρίσκοντας απάντηση
ρώτησε τον σοφό Ινδιάνο.  “Ποιος λύκος νικάει?”

Ο σοφός Ινδιάνος απάντησε

“Αυτός που ταΐζεις.”

ΤΟ ΧΑΛΙ (ινδιάνικο παραμύθι)

‘’ TO XAΛΙ’’ ΙΝΔΙΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Mια φορά κι έναν καιρό σ ένα ινδιάνικο χωριό πάνω στα βουνά, ζούσε μια οικογένεια.
Ο μπαμπάς , η μαμά , το κοριτσάκι τους και η γιαγιά. Το παιδί είχε πολύ στενό δεσμό με την γιαγιά του και συχνά τα απογεύματα καθόταν δίπλα της και την παρακολουθούσε καθώς εκείνη ύφαινε ένα χαλί στον αργαλειό.
Μια μέρα η γιαγιά της είπε ότι μόλις θα τελείωνε αυτό το χαλί, εκείνη θα γύριζε στην ΜΑΝΑ ΓΗ.
Η μικρή δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η γιαγιά με τα λόγια αυτά.
Το βράδυ όμως μόλις όλοι κοιμήθηκαν, ή μικρή σηκώθηκε σιγά-σιγά , τράβηξε την πόρτα της σκηνής και βγήκε έξω.
Το φεγγάρι φώτιζε με το άσπρο φως του τον κοιμισμένο καταυλισμό και η μικρή ακροπατώντας πλησίασε τον αργαλειό και άρχισε να ξηλώνει όσο χαλί είχε υφάνει ή γιαγιά της εκείνη την μέρα. Το ίδιο έκανε και την επόμενη και την μεθεπόμενη νύχτα.
Η γιαγιά κατάλαβε την ανησυχία της μικρής … έτσι ένα δειλινό πήρε το κοριτσάκι από το χέρι και ανηφόρησαν προς τους αμμόλοφους. Έκατσαν πλάι-πλάι , κοιτώντας τον ήλιο που έβαφε κόκκινους τους βράχους…
Τότε η γιαγιά είπε στο κοριτσάκι….

Τι είπε η γιαγιά στο κοριτσάκι;

AKOΥ TO ΣΩΜΑ-ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ

Καμιά φορά συμβαίνει να εισχωρήσει σε ένα στρείδι ένας κόκκος άμμου ή ένα ξένο σώμα. Εάν το στρείδι δεν μπορεί να το αποβάλει, τότε το ξένο σώμα διαταράσσει την ισορροπία του. Γύρω από αυτό δημιουργείται ένα είδος μόλυνσης, σκλήρυνσης ή σήψης. Αυτή η διαταραχή μπορεί να κάνει το βιολογικό σύστημα του στρειδιού να νοσήσει.
Για να αμυνθεί, το στρείδι ‘’χτίζει’’ αλλεπάλληλα στρώματα πέρλας γύρω από τον κόκκο της άμμου. Κατ αυτό τον τρόπο δημιουργείται , σταδιακά , το μαργαριτάρι. Ο κόκκος απομονώνεται από το περιβάλλον του και δεν μπορεί να βλάψει πια το στρείδι. Το μαργαριτάρι εξασφαλίζει στο στρείδι την επιβίωση. Ενδεχομένως, γι αυτό και παρομοιάζουν το μαργαριτάρι με δάκρυ, καθώς κατά κάποιον τρόπο εμπεριέχει πόνο.
Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και με τους πόνους στην μέση, στον αυχένα κλπ
Είναι εκεί για να με απομονώσει από κάτι.
Τι κάνει ο οργανισμός μου και με πονάει;
Τι θέλει να μου πει;
ΑΚΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ- ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ

TO ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
  
Όταν γεννιόμαστε μας χαρίζουν τον κόσμο σε δώρο γενεθλίων.
Κουτί με εξαίσιες κορδέλες.
Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι να ανοίξουν το κουτί…
Κ όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρούνε μέσα μόνο το θαύμα, την ομορφιά, την έκσταση…
Ξαφνιάζονται που υπάρχουν στην ζωή και ο πόνος και η απελπισία, η μοναξιά και η σύγχυση.
Κ όμως είναι όλα μέρος της ζωής. Δεν ξέρω για σας, εγώ δεν θέλω να χάσω την ζωή.
Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί.
Έχει διάφορα, αυτό το μικρό κουτί λέγεται πόνος. Τι να κάνουμε; Δικό μου είναι κι αυτό, θα το ανοίξω και θα γνωρίσω τον πόνο.
Αυτό το μικρό πακετάκι λέγεται μοναξιά…
Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το πακετάκι που λέγεται μοναξιά; Γνωρίζω την μοναξιά..
Κ όταν μου λες νιώθω μοναξιά, μπορώ να καταλάβω λιγάκι την μοναξιά σου.
…και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ο ένας το μοναχικό χέρι του άλλου.
Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί.
Γιατί έτσι ξέρω ότι θα γνωρίσω και την έκσταση ,βρίσκεται εκεί και θα την βρω.
Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον πόνο σε χαρά. Κι εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό.
Μπόρεσα να πάρω την αγωνία και την κάνω αλήθεια.
Κ εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό.
Κ αν δεν τα ξέρεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις.
Είναι γιατί δεν προσπάθησε γι αυτά , βρίσκονται όμως εδώ και είναι δικά σου.
Έχουμε όλη την μαγική ικανότητα να μετατρέπουμε την απελπισία σε ελπίδα, τα δάκρυα σε χαμόγελα.
Η ζωή είναι το δώρο του θεού σε μας .
Ο τρόπος που την ζούμε , το δικό μας δώρο σ εκείνον.
AΠΟ ΤΟΝ ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΑΣΚΑΡΙΔΟΥ